Ghule: Krwiopijcy by przetrwać potrzebują sprzymierzeńców lub potężnych sług dlatego niektórzy decydują się na tworzenie ghuli. Mianem takim określa się śmiertelników całkowicie podporządkowanych woli wampira, powstających poprzez rytuał Przywiązania. Kiedy śmiertelnej istocie poda się krew wampira staje się ona oddanym sługą swego mistrza, będzie służyć mu do upadłego i wykonywać wszystkie zlecone jej zadania z zaangażowaniem i bez zbędnych pytań. Ghule przydatne są do wielu czynności, mogą ochraniać swego pana, służyć mu jako prywatny żywiciel czy też załatwiać za niego przeróżne sprawy, od bycia posłańcem do kradzieży czy nawet morderstw. Tworzenie ghuli to indywidualna, intymna sprawa i Chimera w nią nie ingeruje, każdy  może posiadać swoich sługów. Należy jednak pamiętać, że tak jak właściciel odpowiada za swoje zwierzę, tak wampir musi ponieść konsekwencje czynów swego ghula.
Istoty te łączą w sobie cechy ludzkie i wampirze, stając się swego rodzaju hybrydami. Choć nie są tak potężne jak Dzieci Nocy, to poprzez picie ich krwi, w niewielkim stopniu się do nich upodabniają. Stają się silniejsze, szybsze, bardziej wyczulone na przeróżne bodźce, pozostając przy tym ludźmi. Muszą oddychać, jeść, pić i wydalać i w przeciwieństwie do ich panów, światło słoneczne i srebro nie czyni im żadnej krzywdy. Największą słabością ghuli jest źródło stojące za ich potęgą. Wampirza krew jest ich narkotykiem, powodującym stan podobny do euforii i uzależniającym już od pierwszego spożycia. Każda dawka wzmacnia więź i przywiązanie sługi do swego mistrza czyniąc z niego niewolnika. Niewolnika, który z uśmiechem na ustach i z lubością daje się niewolić by otrzymać kolejną porcję krwi. Jeżeli odetnie się ghula od regularnych dostaw wampirzej posoki zaczyna słabnąć i przejawia typowe objawy głodu narkotykowego. Staje się agresywny, nerwowy popada w depresję. W przypadku śmierci właściciela, reakcja jest bardzo podobna, po pewnym czasie jednak ghul zacznie szukać nowego krwiopijcy, któremu będzie mógł służyć.

Percepcja: Ghule posiadają zmysły nieco bardziej wyczulone niż ludzie. Ich wzrok szybciej i lepiej przystosowuje się do widzenia w ciemności, słyszą dźwięki, które zazwyczaj umykają ludzkim uszom oraz wyostrza się ich węch. Przy odrobinie ćwiczeń są w stanie wyczuć perfumy jakiejś osoby w pomieszczeniu obok.  

Fizyczność: Najszybciej zauważanym efektem spożycia wampirzej krwi, jest wzrost naturalnej siły oraz prędkości wykonywanych ruchów. Każdy ghul jest w stanie biegać i podnosić ciężary jakby był olimpijczykiem. Nie idzie to niestety w parze z wytrzymałością na ciosy. Ich ciała nadal są ludzkie, choć nieco wzmocnione. Można je bez problemu zranić, okaleczyć czy postrzelić. Krew wampira, którą spożywają znacznie przyspiesza procesy regeneracji a do tego zatrzymuje procesy starzenia się. Młody, dwudziestoletni na oko ghul, może mieć w rzeczywistości nawet pięćdziesiąt lat.

Słabości: Największą słabością tych istot jest oczywiście ich uzależnienie od swoich panów i ich krwi. Oprócz tej pokaźnej wady nadal pozostają ludźmi i posiadają ludzkie przywary. Pomimo podobieństwa do wampirów, nie są nimi i nie posiadają ich słabości. Światło słoneczne i srebro nie działają na nie w żadnym stopniu.

Rytuał Przywiązania: Za każdym razem wygląda identycznie. Wampir z kaprysu, czy też rzeczywistej potrzeby wybiera istotę śmiertelną i podaje jej własną krew, najczęściej z rozciętego nadgarstka. Poddana temu prostemu rytuałowi istota, natychmiast zostaje związana z wampirem, którego krew spożyła. Darzy go szczerymi, pozytywnymi uczuciami takimi jak podziw i bezgraniczne uwielbienie. Od tej pory do końca swych dni, będzie z zaangażowaniem służyła swemu panu.